Buddy in Thailand, meelopen tot aan de dood……..

Buddy zijn voor aidspatiënten in Thailand. Niet te vergelijken met het buddyschap in ons land. Al meer dan 12 jaar reist Huub Beckers uit Maastricht een à twee keer per jaar af naar het Aziatische land. Naar aids-hospice Wat Phrabat Nampu bij LopBuri, 170 kilometer ten noorden van de hoofdstad Bangkok. Huub Beckers is vanaf 1994 buddy in het project Buddyzorg Limburg.“Eén lange sliert speeksel hangt uit je mond. Je kijkt droevig. Bijna alle controle over je spieren ben je kwijt. Wat kan ik voor je doen, vraag ik me machteloos af. Ik leg mijn hand op je schouder en langzaam draait jouw gezicht zich naar het mijne. De trieste uitdrukking blijft. ‘Zal ik je masseren, Jeerasuk?’, vraag ik om mijn onmacht in te kleden. Heel traag glijd je achterover. Je legt je hoofd op het doorweekte kussen en dan nog trager zeg je: ‘Masseren, benen’. Even later sluiten je ogen en wordt je blik zachter. Ik hoor je zachtjes kreunen.”

Puur
Het aids hospice Wat Phrabat Nampu is gelegen in een tempelcomplex van Thaise monniken. De ziekenzaal telt 34 bedden. Het merendeel wordt bezet door mannen.
Huub probeert een aanvulling te zijn op het werk van het personeel en kijk waar hij nodig is. Hij verzorgt en staat de patiënten bij. Helpt bij douchen of iemand op bed wassen, luiers verschonen, drinken geven, helpen met eten. Soms wandelt hij een eindje met een patiënt in een rolstoel, of houdt hij de hand van een stervende vast of geeft hij een massage. Puur om een medemens te troosten, te stimuleren, te steunen of aan het lachen te maken met een grapje.

Loslaten
Tijdens zijn werk loopt hij regelmatig aan tegen cultuurverschillen. Hier wordt anders met ziekte en de dood omgegaan. Het hoort meer bij het leven, ook al is de dood in dit hospice vaak een oplossing voor het verschrikkelijke lijden van de patiënten. Ook hoe de zieken soms worden behandeld. Er wordt aan hen getrokken en geduwd tijdens wassen en behandelen. Demente patiënten vaak worden uitgelachen en genegeerd, dat doet pijn om te zien. Hij mist soms het respect en aandacht voor de patiënt. Aangezien Huub de situatie niet kan veranderen, loopt hij soms tegen zijn onmacht aan. Huub zegt: “Ik ben heel betrokken; ik ga er soms te diep met mijn gevoel in. Ik wil de mensen in dit laatste stukje van hun leven liefde geven. Dat gebeurt onbewust, terwijl ik weet dat ik de persoon weer los moet laten en dat me dat pijn zal doen”.

Duizend woorden
Het contact met de patiënten, geeft veel voldoening. Hun dankbaarheid, hun vriendelijke lach is zijn motivatie om dit werk te doen. De patiënten worden hier vaak letterlijk gedropt. In Thailand heerst een taboe op aids. Patiënten hier zien hun familie vaak niet meer terug, zelfs niet tijdens hun crematie. Juist in een situatie dat ze hen zo nodig hebben, worden ze in de steek gelaten.

Huub:  “Dat ik dan iets voor hen kan betekenen, vind ik een mooie gedachte en het doet me goed. De taalbarrière is meestal geen probleem. Ik laat mijn handen, ogen en hart ook spreken. De aanraking van een massage vertelt soms meer dan duizend woorden.”

Volg Huub op zijn weblog:  http://www.huub-beckers.blogspot.nl/