Mijn leven is een zoektocht geweest naar mijn persoonlijke geluk. Wat tijdens deze zoektocht struikelblokken leken, bleken echter leermomenten te zijn. Deze dwongen mij om keuzes te maken. Welke beslissing ik ook nam, het was vaak een voortvloeisel van mijn beeld over hoe mijn persoonlijke geluk te vervolmaken.
Ik kan wel stellen dat het leven mij op velerlei manieren verschillende mogelijkheden heeft gegeven om mijn inzichten te vergroten. Al deze ervaringen maken dat ik als mens een persoonlijk verhaal heb.
In dit verhaal is het overlijden van mijn zielsverwant wel het meest ingrijpende geweest. De lichamelijke en geestelijke pijn waren voor mij bijna ondraaglijk en mijn rouwproces heeft wel even geduurd. De pijn veroorzaakte dat ik al gauw niet meer in staat was om te eten en ik werd helemaal ‘gepeld’ .
Maar al die tijd waren er warme mensen om mij heen die mij bleven (be)zoeken, hun zorg over mij uitspraken en mij lichamelijk en geestelijk probeerden te warmen.
Ik had het geluk dat ik met hulp van hen mijn situatie kon omgooien.
Nu, 5 jaar later, kan ik met heel mijn hart zeggen dat ik gelukkig ben en enorm dankbaar .
Tegelijkertijd realiseer ik me dat er velen zijn , die niet meer hun situatie kunnen omkeren omdat ze ziek zijn. Behalve dat zij zelf een weg moeten vinden om hier mee om te gaan, hebben ze ook nog te maken met de mensen om hen heen die datzelfde moeten doen. Soms is dat een hele kluif waar niet iedereen doorheen komt.
Als buddy kan ik een luisterend oor zijn voor mijn maatje, zonder te oordelen maar wel meedenkend. Ik kan zijn zinnen verzetten door samen op pad te gaan of door heel ongecompliceerd te kletsen over films en muziek. Wat we ook doen, het maakt niet uit: ik ben er en ik maak een verschil.
Mijn maatje vertrouwt mij, omdat ik zijn buddy ben, zijn verhaal toe. Dit vind ik zo mooi en op zichzelf al bewonderenswaardig.
De mens die geeft, krijgt onnoemlijk veel terug. Daarom ben ik buddy.
Cécile.
Janine van den Munckhof vertelt in de brochure haar ervaringsverhaal: